‘Hun rest niets anders dan vechten, denken ze’
Ada van Arnhem, studente aan de Universiteit voor Humanistiek, werkt deze zomer in Palestijns een vluchtelingenkamp. Human.nl volgt haar belevenissen.
Van Arnhem (51) doet op de UvH de masteropleidingen geestelijke begeleiding en educatie. Haar zomervakantie brengt ze door in het Deheisha vluchtelingenkamp op de Westbank. Van Arnhem houdt daarover een weblog bij.
Waarom werkt u deze zomer in een Palestijns vluchtelingenkamp?
“De Palestijnse zaak heeft al langer mijn warme belangstelling. Als student hebben ik twee maanden vakantie en gedurende de bachelor heb ik een minor Arabische taal & cultuur gedaan aan de universiteit van Leiden. Bovendien wilde ik ervaring opdoen met lesgeven.
Ik reis graag en ben daarom lid van www.hospitalityclub.org. Via deze club vond ik leden op de Westbank. Ik bood mijn diensten aan voor deze zomer en de organisatie Karama reageerde heel enthousiast.”
Waar houdt u zich daar mee bezig?
“Ik werk elke dag in een soort buurthuis van Karama in het Deheisha vluchtelingenkamp. Ik woon ook in het kamp. Ik geef een ‘opfriscursus’ Engels – ik noem het zo omdat de kinderen vinden dat ze die taal al heel behoorlijk spreken. Ook geef ik taalles voor gevorderden. Vooral dat laatste is interessant; met een groep kinderen tussen 7 en 17 jaar besrpeken we uitgebreid een onderwerp. Zo praten we over het belang van voldoende slapen, lichaamsverzorging, gezond eten en respectvol met elkaar omgaan. Verder geef ik wat privé-lessen Engels, leer hun liedjes, neem deel aan de danslessen Palestijnse folklore en doe administratief werk voor Karama.”
Hoe is het kamp ontstaan?
“Dat is geen simpele vraag en mijn antwoord doet geen recht aan de werkelijke situatie. Na de Tweede Wereldoorlog besloten de Verenigde Naties de joden een eigen land te geven, Israël. Wat toen niet geregeld werd, was de aanwezigheid van Palestijnen in dit land. Deze vluchtten naar Jordanië, Libanon én kampen in Israël. Zo ontstond Deheisha. De bewoners komen uit ruim veertig dorpen rondom Jeruzalem. De oudere bewoners bezitten allemaal nog de sleutel van hun oorspronkelijke huis.”
Hoe ziet het kamp Deheisha er uit?
“Eerst stonden hier tenten, maar langzamerhand is het een versteend kamp geworden. Er leven ruim 11.000 mensen op een vierkante kilometer – dus alles is op en in elkaar gebouwd. Er is geen ruimte voor tuinen en parken. Er zijn alleen maar huisjes en winkeltjes. De werkloosheid is enorm, vanwege de slechte Palestijnse economie en de geïsoleerde positie door de muur die Israël rondom de Palestijnse gebieden heeft gebouwd.”
Wat zijn uw eerste ervaringen?
“Ik had geen idee wat ik zou aantreffen. Ik had me voorgenomen mezelf neutraal op te stellen in het conflict tussen Israël en Palestina, maar ben deze houding al snel kwijtgeraakt. Het is belachelijk vanuit onze optiek om te zien hoe deze mensen gedwongen worden te leven. Ze gebruiken er hier al jaren een mooie metafoor voor: je zet een kat in de hoek van een kamer en de mensen in die kamer doen niets anders dan de kat belagen. Wat doet de kat dan? Die blijft vechten en wordt vals. Dat is wat met de Palestijnen is gebeurd.
Ik wond me al op na de verkiezingen van vorig jaar, echte democratische verkiezingen. Hamas was de grote winnaar, maar dat zinde de rest van de wereld niet. Ik ben geen aanhanger van Hamas, maar de partij is democratisch gekozen omdat ze goed werk doen voor de Palestijnen en dat ook nog doen zonder corruptie.
Joke Smit zei het al: ‘het persoonlijke is politiek’. En dat zegt precies alles over het leven hier. Alles is politiek. De Palestijnen die ik spreek, zijn totaal hun vertrouwen kwijt in hun leiders én in de rest van de wereld. Ze denken dat hen niets anders rest dan vechten, en vanuit hun standpunt gezien kun je je daar wat bij voorstellen – al weten wij dat dit niet tot een oplossing zal leiden.”
